Leren in de HEL
Mijn continue drang naar uitleg van een depressie, naar verklaringen waarom mij dit treft, de zoektocht naar het nut, wat ik mee kan nemen en vooral achter me moet laten. Dat is al maanden mijn studie. Dit is zo ingrijpend en dwingend, dat dit altijd prioriteit heeft.
Tegenwoordig heb ik ook weer momenten dat het beter met mij gaat, dat ik weer enigszins mee kan komen in normaal en logisch denken. Terwijl ik dit schrijf, word ik direct overspoeld door angst. Mijn normale gedachtes hebben een houdbaarheidsdatums. Als ik hard op uitspreek dat het iets beter gaat, dan donder alles weer in elkaar. De allesoverheersende vergankelijkheid!!
Met al mijn 'tijdelijke' wijsheid wil ik toch een gokje wagen om te beschrijven wat een depressie is, wat het doet en wat het wrede doel hiervan kan zijn.
Wat logisch is voor iemand die depressief is, is vaak compleet onlogisch in de ogen van iemand die "normaal" is.
Het is zeer pijnlijk om te beseffen dat je echt gestoord bent. Wat ik denk is vaak belachelijk en irreëel en sluit zeker niet aan bij de rest van de wereld. Het doel hiervan is om het andere symptoom dat onlosmakelijk verbonden is aan de depressie: schaamte, zege te laten vieren.
Zo dacht ik de ene dag dat ik psychotisch was en de volgende dat ik Parkinson had. Een week later was er een verschuiving naar 'de overgang' om via Alzheimer uit te komen bij een bipolaire stoornis. Ook was ik er vaak van overtuigd dat er allerlei complotten waren die ervoor zorgde dat ik mij ziek voelde, mijn omgeving die mij weg wilden stoppen.
Het nare was dat ik vaak achteraf heel goed wist dat het helemaal niet was, zoals ik het mij voorstelde. Juist dat maakte mij elke dag een stukje gekker en onzekerder. Was is echt van je gedachten en wat is onzin?
De hevigheid van stemmingen
"Het is de afgelopen weken toch een stuk beter gegaan? en het komt echt goed, dit nare gevoel gaat voorbij". Als je depressief bent, zijn het verleden en de toekomst volledig overschreven door het nu, zoals in de wereld van een peuter. Ik kan niet terug naar hoe het was toen ik mij beter voelde, ook kan ik me niet voorstellen dat het ooit weer goed komt, dat het over gaat. Tijdens een depressief dieptepunt, is er geen perspectief.
Zoveel mensen verzekerden mij dat het beter zou gaan, dat ik na mijn depressie die dingen weer zou kunnen die ik kon. Men kon mij met hetzelfde gemak vertellen dat we een vliegtuigje zouden vouwen en daarmee naar Mars zouden vliegen voor een welverdiende zonvakantie en een bezoek aan het unieke safaripark, waar we ook de grootste waterval op Mars zouden bezoeken. Zo duidelijk was het dat mijn echte leven voorbij was.
De kunst is denk ik om niet van een depressie weg te lopen, maar er in te duiken.
De vraag die mij elke dag bezig houdt is wat het doel is van zo'n wrede gemoedstoestand. Wat is de zin van dit alles? Wat en hoe kan of moet ik hieruit leren?
Ik weet niet zeker hoe ik dit moet benaderen. Is het een ziekte, zoals kanker? Of is het een afweersysteem, zoals bijvoorbeeld koorts? Zet een depressie een aantal systemen stil, om ruimte te maken voor verandering? Soms heb ik momenten dat ik de ruimte voor onderzoek en zelfanalyse kan waarderen. Misschien zelfs een nanoseconde rust voel, even geen haast. Ik denk wel dat ik het doel en de betekening van deze periode, in de absolute hel, zelf moet invullen. Ik geloof niet in een groots opgezet plan.
Ik zoek, ervaar, ontdek en leer... De volgende keer graag in een iets lichtere setting.
Een depressie heeft niets te maken met gelukkig zijn of niet gelukkig zijn.
Ik heb mij levend begraven gevoeld. Dood in de wereld van de levenden en de allesoverheersende eenzaamheid. Niet gelukkig is zo'n nietszeggend element hierin, terwijl mij de vraag vaak is gesteld. "Jij depressief, wat heb jij nou om ongelukkig over te zijn?"
Depressie heeft alles te maken met veerkracht, met flexibiliteit, met perceptie. De ruimte hebben om logisch te kunnen denken. Het perspectief kunnen zien en durven toelaten. Durf en kan je blij, boos, bang en bedroefd zijn, zonder te vluchten of te vechten?
Gelukkig zijn is voor mij meer een status op Facebook.
Tegenwoordig heb ik ook weer momenten dat het beter met mij gaat, dat ik weer enigszins mee kan komen in normaal en logisch denken. Terwijl ik dit schrijf, word ik direct overspoeld door angst. Mijn normale gedachtes hebben een houdbaarheidsdatums. Als ik hard op uitspreek dat het iets beter gaat, dan donder alles weer in elkaar. De allesoverheersende vergankelijkheid!!
Met al mijn 'tijdelijke' wijsheid wil ik toch een gokje wagen om te beschrijven wat een depressie is, wat het doet en wat het wrede doel hiervan kan zijn.
Wat logisch is voor iemand die depressief is, is vaak compleet onlogisch in de ogen van iemand die "normaal" is.
Het is zeer pijnlijk om te beseffen dat je echt gestoord bent. Wat ik denk is vaak belachelijk en irreëel en sluit zeker niet aan bij de rest van de wereld. Het doel hiervan is om het andere symptoom dat onlosmakelijk verbonden is aan de depressie: schaamte, zege te laten vieren.
Zo dacht ik de ene dag dat ik psychotisch was en de volgende dat ik Parkinson had. Een week later was er een verschuiving naar 'de overgang' om via Alzheimer uit te komen bij een bipolaire stoornis. Ook was ik er vaak van overtuigd dat er allerlei complotten waren die ervoor zorgde dat ik mij ziek voelde, mijn omgeving die mij weg wilden stoppen.
Het nare was dat ik vaak achteraf heel goed wist dat het helemaal niet was, zoals ik het mij voorstelde. Juist dat maakte mij elke dag een stukje gekker en onzekerder. Was is echt van je gedachten en wat is onzin?
De hevigheid van stemmingen
"Het is de afgelopen weken toch een stuk beter gegaan? en het komt echt goed, dit nare gevoel gaat voorbij". Als je depressief bent, zijn het verleden en de toekomst volledig overschreven door het nu, zoals in de wereld van een peuter. Ik kan niet terug naar hoe het was toen ik mij beter voelde, ook kan ik me niet voorstellen dat het ooit weer goed komt, dat het over gaat. Tijdens een depressief dieptepunt, is er geen perspectief.
Zoveel mensen verzekerden mij dat het beter zou gaan, dat ik na mijn depressie die dingen weer zou kunnen die ik kon. Men kon mij met hetzelfde gemak vertellen dat we een vliegtuigje zouden vouwen en daarmee naar Mars zouden vliegen voor een welverdiende zonvakantie en een bezoek aan het unieke safaripark, waar we ook de grootste waterval op Mars zouden bezoeken. Zo duidelijk was het dat mijn echte leven voorbij was.
De kunst is denk ik om niet van een depressie weg te lopen, maar er in te duiken.
De vraag die mij elke dag bezig houdt is wat het doel is van zo'n wrede gemoedstoestand. Wat is de zin van dit alles? Wat en hoe kan of moet ik hieruit leren?
Ik weet niet zeker hoe ik dit moet benaderen. Is het een ziekte, zoals kanker? Of is het een afweersysteem, zoals bijvoorbeeld koorts? Zet een depressie een aantal systemen stil, om ruimte te maken voor verandering? Soms heb ik momenten dat ik de ruimte voor onderzoek en zelfanalyse kan waarderen. Misschien zelfs een nanoseconde rust voel, even geen haast. Ik denk wel dat ik het doel en de betekening van deze periode, in de absolute hel, zelf moet invullen. Ik geloof niet in een groots opgezet plan.
Ik zoek, ervaar, ontdek en leer... De volgende keer graag in een iets lichtere setting.
Een depressie heeft niets te maken met gelukkig zijn of niet gelukkig zijn.
Ik heb mij levend begraven gevoeld. Dood in de wereld van de levenden en de allesoverheersende eenzaamheid. Niet gelukkig is zo'n nietszeggend element hierin, terwijl mij de vraag vaak is gesteld. "Jij depressief, wat heb jij nou om ongelukkig over te zijn?"
Depressie heeft alles te maken met veerkracht, met flexibiliteit, met perceptie. De ruimte hebben om logisch te kunnen denken. Het perspectief kunnen zien en durven toelaten. Durf en kan je blij, boos, bang en bedroefd zijn, zonder te vluchten of te vechten?
Gelukkig zijn is voor mij meer een status op Facebook.
Reacties
Een reactie posten