Simone draait door

Ik weet dat er heel veel mensen zijn die smachten naar duidelijkheid, naar een diagnose, naar die missende stempel die behandeling in de weg staat. Toch vraag ik mij af waarom een diagnose altijd nodig is. Uiteindelijk is een diagnose niet meer dan een setje van klachten die we een naam hebben gegeven. In dit spel van klachten en namen, schuiven we nog enthousiast heen en weer, omdat we dagelijks nieuwe inzichten hebben.  Er was een tijd dat Depressie, Burn-Out, Manische Depressie, Overspannen, Bi-polair allemaal onder dezelfde naam werd weggeschreven. Tegenwoordig hebben we wat meer stempels en hokjes gecreëerd. Het krijgen van een diagnose is zeker niet altijd helpend. Zeker niet als het om psychische aandoeningen gaat. Misschien denk en spreek ik nu iets teveel in WIJ-vorm. Laten we het er op houden wat wij: Ik en mijn Depressie is. De partner in crime die enkele maanden geleden aan mij is gekoppeld. Mijn diagnose-proces volgde de volgende reis: Onder lic

Mijn continue drang naar uitleg van een depressie, naar verklaringen waarom mij dit treft, de zoektocht naar het nut, wat ik mee kan nemen en vooral achter me moet laten. Dat is al maanden mijn studie. Dit is zo ingrijpend en dwingend, dat dit altijd prioriteit heeft. Tegenwoordig heb ik ook weer momenten dat het beter met mij gaat, dat ik weer enigszins mee kan komen in normaal en logisch denken. Terwijl ik dit schrijf, word ik direct overspoeld door angst. Mijn normale gedachtes hebben een houdbaarheidsdatums. Als ik hard op uitspreek dat het iets beter gaat, dan donder alles weer in elkaar. De allesoverheersende vergankelijkheid!! Met al mijn 'tijdelijke' wijsheid wil ik toch een gokje wagen om te beschrijven wat een depressie is, wat het doet en wat het wrede doel hiervan kan zijn. Wat logisch is voor iemand die depressief is, is vaak compleet onlogisch in de ogen van iemand die "normaal" is. Het is zeer pijnlijk om te beseffen dat je echt gestoord bent. Wat i

Een belachelijk gevecht met jezelf, waarbij de onmacht zich uit in absolute waanzin. Dat is een depressie. Mijn depressie heeft aan de ene kant alles kapot gemaakt. Elke vorm vertrouwen is verdwenen. Vertrouwen in jezelf, vertrouwen in je omgeving en het vertrouwen op het leven. De andere kant is dat ik werd gedwongen, maandenlang mezelf minutieus te analyseren, met alle automatische gedachtes en patronen. Niets is zo dwingend als een depressie. Voor mij is deze periode het zwaarste gevecht van mijn leven. Het staat zo verschrikkelijk ver af van wie ik was en wilde zijn. Niet alleen voor mij is deze periode zwaar, maar ook zeker voor de mensen die heel dicht bij mij staan en die van mij houden. Als een woord een depressie zou moeten omschrijven voor mij en mijn omgeving is dat MACHTELOOS. Je hebt geen enkele grip meer op wat je denkt, wat reëel is en wat niet. Dat is ook het probleem met het proces van herstel. Je hebt juist grip op je gedachtes nodig om inzicht te krijgen en verand

Toen ik wegzonk in mijn depressie, stonden heel veel mensen op alsof ze jaren psychologie hebben gestudeerd. Het blijft een bijzonder fenomeen hoe flexibel we kunnen zijn in plotselinge deskundigheid. Ik wil jullie deelgenoot maken van mijn grootste frustratie.  "Het gemak van de geadviseerde taak" Eerst een paar voorbeelden voor de beeldvorming: Je moet je eroverheen zetten Je moet het accepteren Je moet het verdragen Je schouders eronder zetten Ermee dealen Je moet gewoon DOEN Je moet het niet zo negatief zien Ik kan nog een tijdje doorgaan, maar ik denk dat je het snapt.  In mijn succesvolle tijd, had ik geen enkel probleem met deze uitspraken, maar ik kan mij niet herinneren of ik het ook daadwerkelijk in de praktijk kon brengen. De afgelopen maanden begreep ik er absoluut helemaal niets meer van.  Het gemak en de veelvuldigheid waarmee men dit soort uitspraken over mij heen stortte, gaf mij het gevoel dat het kinderlijk eenvoudig moest zijn.

Sinds afgelopen zomer heb ik mijn baan als WonderWoman op moeten zeggen. Op de meest ongenuanceerde manier denkbaar werd mij duidelijk gemaakt dat dit niet langer vol te houden was. Bijzonder aan de rol van WonderWoman is dat je niet briljant moet zijn op 1 front, maar op minimaal 4 pijlers.  Zo moest ik uitblinken als Manager van Sales, als moeder van 2, als partner en binnen dat speelveld was het voor mij essentieel om vooral onafhankelijk te blijven. Maand naar maand, namen mijn superpowers af.  Zowel mijn geest als mijn lichaam waren er wel klaar mee.  Ik was iemand met een tomeloze inzet en ambitie die niet anders wist dan dat de wereld maakbaar was. Alles was mogelijk als je er maar iets voor over had en hard wilde werken.  In de maakbare wereld boetseerde ik mijn eigen standbeeld. Langzaam maar zeker ontwikkelde ik mijn eigen beeld van WonderWoman. Als manager was ik zeer geslaagd en daar werkte ik hard voor en met veel plezier. Als partner, was ik niet van nature