Doe even normaal
In mijn loopbaan als depressief onmens heb ik verschillende afslagen genomen. Zo ben ik op advies van naastenliefde op bezoek geweest bij een dame die gespecialiseerd is in numerologie. Het was een schattig theehuisje die ongetwijfeld ook grote aantrekkingskracht zou hebben gehad op Hans en Grietje.
Tot mijn verbazing was er best veel herkenning in het verhaal dat zij schetste. Mijn Lotsgetal was 5 en ik moest vooral ervaren, geen verbindingen aangaan en de onbegrensde vrijheid voelen. Voordat ik daar in kan leven heb ik nog een aardige weg te gaan, maar het klinkt allemaal wel geestverruimend. Ik besluit om mij eens verder in te lezen in de spirituele wereld, want dat is wij vrije geesten behoren te doen. Twee boeken later, ben ik het spoor kwijt. Ik zou een levensmissie hebben en gidsen zouden mij daarin kunnen leiden, als ik mijn Chakra's openstel...
Ik was al verdwaald, maar nu leek het of ik de weg nooit gekend heb. Ik houd dit inzicht voor de zekerheid aan tegen de minder verdwaalden om mij heen een ik weet dan ik deze spirituele reis ook in verslagvorm om onderbreken om niet uit te dagen tot een nieuwe PAAZ-vakantie.
Ik keer terug naar de nuchtere polder. Wat heeft het nou allemaal met het normale dagelijkse leven te maken en de dingen waarmee we in het hier en nu overweg moeten kunnen gaan?
Alle therapie opgesteld en met wat wijsheid van nu komt het volgens mij hier op neer:
Als je in een crisis zit of in een moeilijke periode van je leven, dan is het belangrijk om je emoties te voelen. Gewoon laten zijn wat er te voelen valt. Boos, verdrietig, bang, rouw, onzekerheid, deze emoties doen, pijn, heel veel pijn. De eerste impuls die ik meestal heb/ had is weg van die pijnlijke gevoelens en zaken. Er zijn een paar veelgebruikte ontsnappingspogingen:
1. Je gevoelens veroordelen; ik heb toch alles, er zijn mensen die veel ergere dingen meemaken, wat zit ik nou te zeiken? Of je maakt jezelf wijs dat je zwak bent. Of je probeert je uit het probleem te denken. Kortom, je hoofd draait overuren om pijnlijke gevoelens te vermijden.
2. Verdoven die handel: met alcohol, drug, sex, winkelen, tv kijken.. bedenk het maar.
Het vervelende is dat beide methodes niet werken. De enige manier om uit de beknelling te komen is om niet bij je gevoel weg te lopen of toe te dekken met een lekker gevoel. Het kunst is om het te ervaren, het gevoel te onderzoeken, zonder allerlei gedachtes erover.
Voor mij mooie methodes, maar in tijden van depressie werkt dit niet. Dit werkt voor situaties, aanleidingen, die vaak ook heel onoverzichtelijk en chaotisch kunnen zijn, maar de gevoelens zijn herleidbaar en logisch.
De simpelheid om gewoon te voelen, werd voor mij na 35 jaar pas duidelijk. De wreedheid van pijn is ook ontzettend waar, zeker als je het nooit hebt willen voelen. Eindelijk weet ik wat doorstaan betekent en hoe mooi en fijn dit ook kan zijn. Het proces is pijnlijk en vaak moet je afscheid nemen dat oude waarheden, oude eigenschappen, oude gedragingen, maar gedurende dit proces gaan een nieuwe open, die meer passen bij het leven dat je wil leiden.
Ik ben er inmiddels van overtuigd dat weglopen van gevoelens, stapelt en je leven steeds meer gaat wringen omdat we onszelf niet onderzoeken, aanpassen en openstellen voor nieuwe dingen. Verandering is erg, maar aan de andere kant verandert alles altijd.
Tot mijn verbazing was er best veel herkenning in het verhaal dat zij schetste. Mijn Lotsgetal was 5 en ik moest vooral ervaren, geen verbindingen aangaan en de onbegrensde vrijheid voelen. Voordat ik daar in kan leven heb ik nog een aardige weg te gaan, maar het klinkt allemaal wel geestverruimend. Ik besluit om mij eens verder in te lezen in de spirituele wereld, want dat is wij vrije geesten behoren te doen. Twee boeken later, ben ik het spoor kwijt. Ik zou een levensmissie hebben en gidsen zouden mij daarin kunnen leiden, als ik mijn Chakra's openstel...
Ik was al verdwaald, maar nu leek het of ik de weg nooit gekend heb. Ik houd dit inzicht voor de zekerheid aan tegen de minder verdwaalden om mij heen een ik weet dan ik deze spirituele reis ook in verslagvorm om onderbreken om niet uit te dagen tot een nieuwe PAAZ-vakantie.
Ik keer terug naar de nuchtere polder. Wat heeft het nou allemaal met het normale dagelijkse leven te maken en de dingen waarmee we in het hier en nu overweg moeten kunnen gaan?
Alle therapie opgesteld en met wat wijsheid van nu komt het volgens mij hier op neer:
Als je in een crisis zit of in een moeilijke periode van je leven, dan is het belangrijk om je emoties te voelen. Gewoon laten zijn wat er te voelen valt. Boos, verdrietig, bang, rouw, onzekerheid, deze emoties doen, pijn, heel veel pijn. De eerste impuls die ik meestal heb/ had is weg van die pijnlijke gevoelens en zaken. Er zijn een paar veelgebruikte ontsnappingspogingen:
1. Je gevoelens veroordelen; ik heb toch alles, er zijn mensen die veel ergere dingen meemaken, wat zit ik nou te zeiken? Of je maakt jezelf wijs dat je zwak bent. Of je probeert je uit het probleem te denken. Kortom, je hoofd draait overuren om pijnlijke gevoelens te vermijden.
2. Verdoven die handel: met alcohol, drug, sex, winkelen, tv kijken.. bedenk het maar.
Het vervelende is dat beide methodes niet werken. De enige manier om uit de beknelling te komen is om niet bij je gevoel weg te lopen of toe te dekken met een lekker gevoel. Het kunst is om het te ervaren, het gevoel te onderzoeken, zonder allerlei gedachtes erover.
Voor mij mooie methodes, maar in tijden van depressie werkt dit niet. Dit werkt voor situaties, aanleidingen, die vaak ook heel onoverzichtelijk en chaotisch kunnen zijn, maar de gevoelens zijn herleidbaar en logisch.
De simpelheid om gewoon te voelen, werd voor mij na 35 jaar pas duidelijk. De wreedheid van pijn is ook ontzettend waar, zeker als je het nooit hebt willen voelen. Eindelijk weet ik wat doorstaan betekent en hoe mooi en fijn dit ook kan zijn. Het proces is pijnlijk en vaak moet je afscheid nemen dat oude waarheden, oude eigenschappen, oude gedragingen, maar gedurende dit proces gaan een nieuwe open, die meer passen bij het leven dat je wil leiden.
Ik ben er inmiddels van overtuigd dat weglopen van gevoelens, stapelt en je leven steeds meer gaat wringen omdat we onszelf niet onderzoeken, aanpassen en openstellen voor nieuwe dingen. Verandering is erg, maar aan de andere kant verandert alles altijd.
Reacties
Een reactie posten