Simone draait door

Het volgende gedicht ben ik al meerdere malen tegengekomen en iedere keer word ik er weer door geraakt. Daarom wilde ik het hier ook delen. Het is eigenlijk een uitnodiging om volledig jezelf te zijn.  De Uitnodiging Het interesseert me niet wat je doet voor de kost. Ik wil weten waar je naar hunkert en of je ervan durft te dromen het verlangen van je hart te vervullen. Het interesseert me niet hoe oud je bent. Ik wil weten of je het risico wilt lopen er als een dwaas uit te zien voor de liefde, voor je dromen, voor het avontuur van levend zijn. Het interesseert me niet welke planeten er in je maan staan. Ik wil weten of je contact hebt gemaakt met de kern van je eigen verdriet. Of je bent geopend door de teleurstellingen van het leven of dat je er door verschrompeld bent.  Ik wil weten of je pijn kunt verdragen; van mij en van jezelf, zonder haar te verbergen of te verdoezelen.  Ik wil weten of je vreugde kunt voelen, de mijne of die van jezelf.  Of je wild kunt dansen me

Maandenlang heb ik gevochten in waanzin. Elke dag het gevecht waarvan ik zo weinig begreep en waarin niets echt leek te helpen. De frustratie bleef en daarmee mijn depressie.  Depressies zijn gif voor relaties. Het is sowieso wat lastig samenleven met iemand die eigenlijk niet meer wil leven en daarnaast is geen enkele gedachte, van je ooit zo leuke vriendin, reeel. Een depressie is bijzonder eenzaam voor de zieke, maar ook verschrikkelijk machteloos voor de omgeving.  Op een zonnige zaterdag ergens in april besloot de liefde van mijn leven dat het mooi was geweest. Dat we beide ons eigen pad zouden moeten vinden en dat het leven met mij, mijn depressie en mijn kinderen, niet het zijne is. Relaties zijn vaak geen democratie, dus het was heel pijnlijk en verdrietig, maar ik kon het niet veranderen.  Net voor D-Day, had ik mijn medicatie volledig afgebouwd. Ik kan natuurlijk niet bewijzen dat daar allemaal verbanden tussen liggen, maar het was op z'n minst interessant. Het

Een miljoen Nederlanders slikken antidepressiva.  Het protocol is: ‘Pillen en praten’. Vooral geen belangrijke veranderingen tijdens een depressieve periode, want de persoon is ziek en heeft een gekleurde werkelijkheid. Naast de een diagnose die je ontmenselijkt en aan een muur  spijkert, word je ook per direct wilsonbekwaam. Wanneer je aan de andere kant van de tafel zit als deskundige hoef je niet zo naar de situatie te kijken: hoe komt het dat je zo hard tegen de muur aan bent gelopen? wat heeft er voor gezorgd dat je vastliep?  Het dogma chemische onbalans, kan iemand tot een levenslange patiënt worden gemaakt. Het dogma is aan de andere kan ook prettig, omdat het alle verantwoordelijkheid bij je zelf kan weghouden. Echter word je daar niet beter van weet ik inmiddels.  Na een kort gesprek werden de kalmeringsmiddelen en antidepressiva geserveerd. Het eerst schot was hopeloos mis, het ging alleen maar slechter. Wees gerust want er bestaat een zeer uitgebreid assortimen

In mijn loopbaan als depressief onmens heb ik verschillende afslagen genomen. Zo ben ik op advies van naastenliefde op bezoek geweest bij een dame die gespecialiseerd is in numerologie. Het was een schattig theehuisje die ongetwijfeld ook grote aantrekkingskracht zou hebben gehad op Hans en Grietje. Tot mijn verbazing was er best veel herkenning in het verhaal dat zij schetste. Mijn Lotsgetal was 5 en ik moest vooral ervaren, geen verbindingen aangaan en de onbegrensde vrijheid voelen. Voordat ik daar in kan leven heb ik nog een aardige weg te gaan, maar het klinkt allemaal wel geestverruimend. Ik besluit om mij eens verder in te lezen in de spirituele wereld, want dat is wij vrije geesten behoren te doen. Twee boeken later, ben ik het spoor kwijt. Ik zou een levensmissie hebben en gidsen zouden mij daarin kunnen leiden, als ik mijn Chakra's openstel... Ik was al verdwaald, maar nu leek het of ik de weg nooit gekend heb. Ik houd dit inzicht voor de zekerheid aan tegen de minder