Het keerpunt

Maandenlang heb ik gevochten in waanzin. Elke dag het gevecht waarvan ik zo weinig begreep en waarin niets echt leek te helpen. De frustratie bleef en daarmee mijn depressie. 

Depressies zijn gif voor relaties. Het is sowieso wat lastig samenleven met iemand die eigenlijk niet meer wil leven en daarnaast is geen enkele gedachte, van je ooit zo leuke vriendin, reeel. Een depressie is bijzonder eenzaam voor de zieke, maar ook verschrikkelijk machteloos voor de omgeving. 

Op een zonnige zaterdag ergens in april besloot de liefde van mijn leven dat het mooi was geweest. Dat we beide ons eigen pad zouden moeten vinden en dat het leven met mij, mijn depressie en mijn kinderen, niet het zijne is. Relaties zijn vaak geen democratie, dus het was heel pijnlijk en verdrietig, maar ik kon het niet veranderen. 

Net voor D-Day, had ik mijn medicatie volledig afgebouwd. Ik kan natuurlijk niet bewijzen dat daar allemaal verbanden tussen liggen, maar het was op z'n minst interessant. Het meest interessante was dat ik mijn emoties voelde, emoties die klopte bij de situatie. Ik was heel verdrietig en dat hoorde ook zo te zijn. Voor mij was het een Eureka moment, het gevoel van grip, logica, verandering, het klopte. 

Mijn vervolgreactie op het eindigen van onze relaties was ook niet de allesverwoestende houding, met een enorme vlucht voor deze gevoelens. Ik bleef rustig en ik voelde, ik schreef, luisterde muziek en het was ok. Geen actie, alleen voelen (gdvmm) wat is echt voelen verschrikkelijk, maar ik kon het. Zijn die eindeloze therapie, de inzichten niet voor niets geweest? Ik heb er nooit echt iets mee gekund tot op dit moment. Juist in de tijd dat ik het zo nodig had. De situatie, die mij ook volledig onderuit had kunnen halen, gaf mij kracht, gaf hij hoop en lied mij de verandering zien. 

Als gelukkige eigenaar van deze pijnlijk gevoelens, ben ik ook mijn sociale ronde gaan doen. Dit doe je ook als je je nieuwe auto wil laten zien. Ik doe dat met mijn nieuwe, sterke, maar ook zeer kwetsbare ik! 

Vooraf zag ik er tegen op, ik zag op tegen de reacties, vonden zij deze nieuwe Simone wel leuk of misschien heel raar. 

Tijdens deze gesprekken heb ik mij ontzettend goed gevoeld. Ik vond de openheid en eerlijkheid een absolute verrijking. De ervaring dat je ook iets echt terugkrijgt, dat je andere gesprekken hebt. Ik heb er zelfs verbaasd over. Hoeveel impact je eigen houding heeft in de relatie met mensen. Natuurlijk zal ik ook mensen treffen die deze Simone verschrikkelijk vinden en de harde, oppervlakkige, onafhankelijke ik een stuk aantrekkelijker vinden. Die moet ik teleurstellen. Het keerpunt ligt achter mij. Dit is wie en wat ik nu graag wil zijn en het maakt mij sterker en naar mijn gevoel een stukje liever en menselijker. 

De humor, de scherpte en de snelheid, die zal ik niet kwijt raken. Het verval naar ernstig cynisme hoop ik wel, daar ligt nog wel een kleine valkuil waar ik best eens in zal vallen. Het verschil is alleen dat ik het 'te laat' in zie. Laten we dat voor nu nog even wijden aan de snelheid ;-)