Rot op met je diagnose!

Ik weet dat er heel veel mensen zijn die smachten naar duidelijkheid, naar een diagnose, naar die missende stempel die behandeling in de weg staat. Toch vraag ik mij af waarom een diagnose altijd nodig is. Uiteindelijk is een diagnose niet meer dan een setje van klachten die we een naam hebben gegeven. In dit spel van klachten en namen, schuiven we nog enthousiast heen en weer, omdat we dagelijks nieuwe inzichten hebben. 

Er was een tijd dat Depressie, Burn-Out, Manische Depressie, Overspannen, Bi-polair allemaal onder dezelfde naam werd weggeschreven. Tegenwoordig hebben we wat meer stempels en hokjes gecreëerd. Het krijgen van een diagnose is zeker niet altijd helpend. Zeker niet als het om psychische aandoeningen gaat.

Misschien denk en spreek ik nu iets teveel in WIJ-vorm. Laten we het er op houden wat wij: Ik en mijn Depressie is. De partner in crime die enkele maanden geleden aan mij is gekoppeld.

Mijn diagnose-proces volgde de volgende reis:

Onder lichte dwang ben ik met mijn klachten naar de huisarts gegaan. Ik voelde mij somber en er waren weinig dingen waar ik van kon genieten. Ik voelde mij mislukt op een aantal fundamentele punten. Namelijk als moeder, als hard werkende, als partner en als mens.

De huisarts stuurde mij door naar een psycholoog. 

De psycholoog vroeg mij een scorekaartje in te vullen en tromgeroffel... Bingo: mijn score gaf aan dat ik depressief ben. De psycholoog probeerde een paar cognitieve trucjes, maar mijn gesteldheid verslechterde zowel mentaal als fysiek. De crisisdienst werd ingeschakeld.

De volgende dag ben ik bij de crisisdienst naar binnen gewandeld en heb daar mijn klachten uitgelegd. De diagnose is opgeschaald naar zware depressie. Als onderdeel van deze diagnose is dat je een handje vol pillenconfetti krijgt om het wat lichter te maken. De diagnose Zware Depressie, alleen gebaseerd op mijn verhaal, terwijl ik niet op mijn best ben. Ik heb geen bloeduitslagen, geen hersenscan, geen röntgenfoto, helemaal niets dat objectief kan aantonen dat ik depressief ben.

Ik werd ook niet bijgepraat over deze 'ziekte'. Echter was ik nog assertief genoeg om zelf op onderzoek uit te gaan. Dit onderzoek maakte mijn problemen nog veel groter.

De meeste mensen worden namelijk helemaal niet beter en blijven wat doormodderen in een chronische depressie, alle medicatie is 'op goed geluk'. De kans dat een depressie terugkomt is zeer groot. Een depressie was iets voor zwakke mensen, voor mensen die sowieso wat somber en gedemotiveerd in het leven staan. Ik? depressief? dan is het wel heel heel ernstig met mij gesteld. Dit was precies de instelling waarmee ik verder ging.

Door alles wat ik leerde over depressies en de depressieve omgeving, creëerde ik een immense angst. Al mijn dagen waren gevuld met het grote zware monster dat depressie heet. Zo massief werd mijn stempel, mijn bal aan mijn voet en dat wat mij verstarde. 

Ik denk vaak... wat als het bij een setje klachten was gebleven? Wat als de vermoedelijke naam niet was opgeplakt? Zou het dal dan minder diep zijn geweest? Natuurlijk valt er achteraf allemaal niets over te zeggen. Wel weet ik dat de diagnose; depressie, ontzettend zwaar is en mijn herstel heel moeilijk maakt. Het is voor mij nog steeds heel lastig om te accepteren dat ik 'Zwaar Depressief' ben. Het heeft een massieve lading, waarbij de klachten overzichtelijker zijn in de chaos.