Vacature: Wonderwoman

Sinds afgelopen zomer heb ik mijn baan als WonderWoman op moeten zeggen. Op de meest ongenuanceerde manier denkbaar werd mij duidelijk gemaakt dat dit niet langer vol te houden was. Bijzonder aan de rol van WonderWoman is dat je niet briljant moet zijn op 1 front, maar op minimaal 4 pijlers. 

Zo moest ik uitblinken als Manager van Sales, als moeder van 2, als partner en binnen dat speelveld was het voor mij essentieel om vooral onafhankelijk te blijven. Maand naar maand, namen mijn superpowers af. Zowel mijn geest als mijn lichaam waren er wel klaar mee. 

Ik was iemand met een tomeloze inzet en ambitie die niet anders wist dan dat de wereld maakbaar was. Alles was mogelijk als je er maar iets voor over had en hard wilde werken. 

In de maakbare wereld boetseerde ik mijn eigen standbeeld. Langzaam maar zeker ontwikkelde ik mijn eigen beeld van WonderWoman. Als manager was ik zeer geslaagd en daar werkte ik hard voor en met veel plezier. Als partner, was ik niet van nature de beste. Na een scheiding compenseerde ik dat met mijn alom gevierde onafhankelijkheid. Want ook als alleenstaande moeder met een meer dan fulltime baan en een druk sociaal leven heb ik veel vragende blikken opgeroepen. "Hoe doe jij dat toch allemaal? Heel knap dat je dat allemaal voor elkaar krijgt. Ik zou het niet kunnen". 

Ik heb dit heel lang volgehouden, totdat er een aantal mokerslagen kwamen en ik niet anders kon dat heel sterk gaan twijfelen aan mijzelf. Ook heb ik ondanks twijfels nooit echt keuzes gemaakt of prioriteiten gesteld. Ik wilde in alles uitblinken. Ik heb het uiterste van mijzelf gevraagd en ik heb mijzelf hier mentaal en na een tijdje fysiek mee kapot gemaakt. 

Sinds juli is de lijn lineair naar beneden gegaan tot de crisisdienst, een genegeerde burnout een diagnose zware depressie, medicatie en dieptepunt 'De Paaz -vakantie van 8 weken'. 

Nooit heb ik ergens geleerd of gezien dat dit een psychische ziekte is. Ik ben opgegroeid tussen stabiele, leuke en hardwerkende en succesvolle mensen. In mijn wereld waren mensen die een burn-out hebben, overspannen of depressie zijn, men name lui en gedemotiveerd. 

Voor nu: Ik had geen duidelijker uitleg kunnen krijgen! Hoe ironisch het ook is, ik kan het aan niemand uitleggen.  

Nu, bijna driekwart jaar later. Is mijn gevecht nog niet voorbij. Door mijn persoonlijke aardbeving, is niets meer wat het was, zekerheden bestaan wil en de kloof tussen willen en kunnen is deprimerend groot. Geen van mijn superpowers zijn er nog over. Alle -aters, -peuten en -paten hebben mij met alle therapien voornamelijk inzicht gegeven wat er allemaal ongezond was aan mijn levenshouding. Ik leg de lat te hoog, ik wil alles, te snel. Ook maneuvreer ik me soepel langs de emoties die niet prettig zijn en zit er een groot gapend gat tussen mijn gevoel en mijn verstand. 

Kortom elke therapie was ik de gelukkige eigenaar van 3 nieuwe issues. Bij elkaar heb ik nu 326 punten waar ik iets mee zou moeten doen. Ik kan vertellen dat dat niet echt een prettige uitgangspositie is als je in een onoverzichtelijk inktzwarte put zit. 

Mijn rol als WonderWoman lever ik voorgoed in. Ik ben ijverig aan het werk met mijn 326 punten. Om inzicht te geven, om mijzelf te kunnen volgen en om ook de humor te behouden op deze waanzinnige reis, houd ik een blog bij.  

Welkom bij de transitie van WonderWoman naar ... (geen doelen stellen ;-))